Refleksja: Papież Franciszek - człowiek, który nie tylko mówił o Bogu, ale przede wszystkim Nim żył

Zdjęcie: Ks. Ryszard z obrazem Papieża Franciszka w Domu Parafialnym w Sulistrowicach. 21.04.2025

Papież Franciszek, który zmarł 21 kwietnia 2025 roku w wieku 88 lat, był jedną z najbardziej wyrazistych i potrzebnych postaci współczesnego Kościoła. Jego pontyfikat pozostawił głęboki ślad w historii nie tylko Kościoła katolickiego, ale i całego świata. Został nazwany przez wielu „proboszczem całego świata" – nie tylko ze względu na swój styl bycia bliski zwykłemu człowiekowi, ale przede wszystkim dlatego, że Kościół właśnie takiego papieża potrzebował: prostego, pokornego, ale jednocześnie stanowczego obrońcy Ewangelii. Świat, który coraz bardziej gubi się w relatywizmie moralnym, konsumpcjonizmie, przesycie seksem i oddaleniu od Boga, potrzebował głosu przypominającego, że Jezus Chrystus jest „drogą, prawdą i życiem" [J 14,6].

Papież Franciszek nie bał się mówić rzeczy niepopularnych. Otwierał serce na ludzi z marginesu, ale nie relatywizował prawdy. Wskazywał jasno, że nie istnieje wiele prawd, lecz jedna – dana przez Boga, zapisana w Ewangelii, potwierdzona nauką Kościoła. Jego sprzeciw wobec relatywizmu moralnego był mocny i jednoznaczny. W encyklice „Evangelii Gaudium" pisał: „Miłość do ludzi stanowi duchową siłę, ułatwiającą spotkanie w pełni z Bogiem do tego stopnia, że kto nie miłuje brata, żyje w ciemności". Wskazywał, że prawdziwa miłość bliźniego nie oznacza akceptacji wszystkiego, lecz troskę o zbawienie drugiego człowieka – również przez mówienie prawdy. Papież Franciszek jednoznacznie potępiał aborcję, nazywając ją morderstwem i tragedią dla całego społeczeństwa. „Żadna racja nie usprawiedliwia aborcji" – mówił stanowczo podczas audiencji w 2018 roku. Podobnie zdecydowanie odnosił się do kwestii eutanazji, nazywając ją „porażką miłości" i „odzwierciedleniem kultury odrzucenia". W encyklice „Fratelli Tutti" przypominał, że ludzie chorzy i cierpiący nie powinni być usuwani z życia społecznego, lecz otoczeni troską, modlitwą i obecnością drugiego człowieka.

Jako następca św. Piotra, Franciszek był pasterzem miłosiernym, lecz stanowczym. Jego bliskość z ubogimi, prostota życia i troska o potrzebujących nie były tylko symboliczne – były konkretnym znakiem Ewangelii. Kościół jego czasów nie mógł być Kościołem wygodnym, zamkniętym w strukturach, ale musiał być „szpitalem polowym", jak sam to określił. Dlatego właśnie tak często wychodził na peryferie – zarówno geograficzne, jak i duchowe – tam, gdzie najbardziej potrzebne było świadectwo nadziei. W sposób szczególny upominał się o rodzinę – instytucję coraz bardziej zagubioną, atakowaną przez ideologie sprzeczne z nauką Kościoła i odchodzącą od Przykazań Bożych. Przypominał, że to w rodzinie człowiek uczy się miłości, przebaczenia, odpowiedzialności i wiary. Bez zdrowej rodziny trudno mówić o zdrowym społeczeństwie. W czasach, gdy wiele osób uznaje Ewangelię za przestarzałą, papież Franciszek ukazywał ją jako drogowskaz – jedyny i niezmienny.

Jego pontyfikat to także przypomnienie, że chrześcijaństwo nie polega jedynie na przestrzeganiu zasad, ale na głębokim spotkaniu z Chrystusem, który kocha bez granic. Mówił: „Bliskość z drugim, ta prawdziwa, aż do uznania go za swojego, także nieprzyjaciela jako brata, pokonuje wszelkie bariery". W czasach podziałów, obojętności i cynizmu, Franciszek uczył empatii, dialogu i miłości – nie tej sentymentalnej, lecz tej, która wypływa z krzyża. Odszedł człowiek, który nie tylko mówił o Bogu, ale przede wszystkim Nim żył. Jego śmierć to wielka strata, ale także wezwanie do kontynuowania jego misji. Świat go potrzebował – i wciąż potrzebuje takiego świadectwa wiary, które łączy prostotę z odwagą, miłość z prawdą, a miłosierdzie z wiernością Ewangelii. Papież Franciszek pozostanie w pamięci jako ten, który – niczym dobry proboszcz – poprowadził Kościół ku temu, co najważniejsze: ku Chrystusowi. Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci, na wieki wieków. Amen.