Ślężański Park Krajobrazowy

Parafia w Sulistrowicach leży na terenie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego. Pod względem przyrodniczym jak i archeologicznym jest to miejsce unikatowe na skalę europejską.

Park Krajobrazowy

Tutejsza roślinność i świat zwierzęcy - mimo wielowiekowej obecności człowieka - zachowały swą pierwotną wartość. Przetrwały rodzime fragmenty lasu, niezniszczone łąki górskie i kserotermicze murawy na skałach o dużej wartości przyrodniczej.

Ważnym elementem parku jest krystalicznie czysta woda, po którą przyjeżdża wielu mieszkańców z różnych stron  Dolnego Śląska.

Ujęcie wody znajduje się w Sulistrowiczkach, na zboczu góry, powyżej parku "Wenecja" powstałego w roku 1914. Wznosząca się nad okolicą góra Ślężą położona jest ok. 30 km na południowy zachód od Wrocławia na Równinie Ślężańskiej. Ma 718 m wysokości.

Czas wypiętrzania masywu geolodzy określają na ok. 500 mln lat temu, w tzw. kaledońskiej fazie ruchów górotwórczych. Można tu znaleźć ślady dwóch ostatnich zlodowaceń.

Historia

Masyw Ślęzy jest jednym z najistotniejszych elementów pradziejów Dolnego Śląska. ślady najdawniejszego osadnictwa na tych terenach sięgają okresu dolnego paleolitu i mezolitu, czyli ok. 12 - 10 tys. lat przed Chrystusem. Z biegiem lat góra ślężą stała się znaczącym miejscem kultu pogańskiego.

Od Ślęzy wywodzi się nazwa zamieszkującej tu przed powstaniem państwa polskiego ludności plemienia Ślężan. Najstarsze ślady pobytu na Ślęży człowieka sięgają młodszej epiki kamienia, czyli 4500 - 1900 lat przed Chrystusem. Do dziś na górze znajdują się pozostałości zespołów kamiennych rzeźb kultowych i kręgów.

Powstanie silnego ośrodka kulturowego wiążę się z działalnością ludności kultury łużyckiej, epoki brązu (1200 - 400r. p.n.e.)

Badania wskazują, że czczono tu bóstwo słoneczne. Figura niedźwiedzia pochodzi z III-II w. p.Chr. Zdaniem niektórych naukowców jest wykonana przez Celtów. Podobne rzeźby występują powszechnie w kręgu iberoceltyckim w Hiszpanii.

W pierwszej połowie XII w. Piotr Włostowic umieścił na Ślęży zakon kanoników regularnych (Augustianów), celem przyćmienia ciągle tlącego się kultu pogańskiego. Szybko jednak kanonicy przenieśli się do Sobótki Górki, a później do Wrocławia na Piasek. U podnóża góry nadal jednak tkwiło życie.