Refleksja: Oby historia którą tworzymy nie była historią zmarnowanych szans. „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i żadne miasta ani dom wewnętrznie skłócony nie ostoi się" [Mt 12,25]

Zdjęcie: Lwy romańskie będące strażnikami wiary chrześcijańskiej, podtrzymujące mensę ołtarzową w kościele na Ślęży, 5.11.2023

Pamiętamy dzień 11 listopada 1918 r. O tych wydarzeniach związanych z odzyskaniem przez Polskę niepodległości mówią dziś wszystkie media. Pod koniec XVIII w. utraciliśmy na 123 lata naszą niepodległość. Często zrzucamy winę za tę tragedię na zaborców czy na króla, co oczywiście jest prawdą. Musimy jednak stwierdzić, że główną przyczyną upadku państwa polskiego była jego wewnętrzna słabość - głównie Liberum Veto i prywata niszczyły ducha narodu. Wygraliśmy bitwy, ale przegraliśmy wojnę. Umieliśmy umierać, jednak nie umieliśmy żyć. Sam romantyzm i bohaterstwo nie wystarczą, należy je łączyć z uczciwą pracą organiczną u podstaw oraz z mądrą polityką wewnętrzną i międzynarodową.

Do niepodległości prowadziła nas długa, 123-letnia, niejednokrotnie krwawa droga. Konfederacja Barska (1768), Powstanie Kościuszkowskie (1794), Powstanie Listopadowe (1831), „Wiosna Ludów" (1848), Powstanie Styczniowe (1863). Niepodległość odzyskaliśmy dopiero w 1918 roku, głównie dzięki woli całego narodu, a także w wyniku wojennego załamania się potęg naszych trzech zaborców. Okres II Rzeczpospolitej (1918 - 1939) to krwawe wytyczanie granic na wschodzie i zachodzie Polski. Unifikacja trzech różnych składowych: nowego organizmu państwowego, usuwanie zniszczeń wojennych i budowa odrodzonego społeczeństwa. Po zaledwie 20-tu latach dokonano na nas IV. rozbioru. Przeżyliśmy II Wojnę Światową, okupację niemiecką i sowiecką. Był to dla nas trudny egzamin. Wielka epopeja walki państwa podziemnego, cywilów oraz wojska (AK 360 tys., BCh 160 tys., WP za granicą 200 tys.). Wydaje się, że ten egzamin z miłości do niedawno odbudowanej ojczyzny zdaliśmy względnie dobrze, ponosząc wielkie straty biologiczne, materialne i duchowe.

Dzisiaj budujemy nową Polskę. Budowa ta jednak mocno kuleje, w polityce niewielu jest patriotów na miarę Ignacego Paderewskiego, Romana Dmowskiego, Józefa Piłsudskiego, Wincentego Witosa czy Wojciecha Korfantego, stawiających dobro narodu ponad własny interes. Wielu naszych wspaniałych Polaków wymordowali świadomie i celowo Niemcy i Sowieci. Najpiękniejsza młodzież ginęła w walkach partyzanckich, w Powstaniu Warszawskim - to najświeższa nasza strata w czasie ostatniej wojny. W okresie komunizmu zaniedbano zasadę pomocniczości w budowaniu życia społecznego i gospodarczego. Zamierała inicjatywa, nie wykorzystano twórczych możliwości ludzi. Obecnie zapominany o najwyższej wartości w życiu każdej społeczności ludzkiej, także narodowej - o dobru wspólnym oraz wspólnocie wiary opartej na Dekalogu i Ewangelii. Oby historia, którą dziś tworzymy nie była historią zmarnowanych szans.

Mamy dzięki opatrzności Bożej bogactwo naturalne, zdolnych i wykształconych ludzi. Bóg obdarzył nas piękną, urodzajną ziemią, morzem, obfitością kopalń (węgiel, miedź, żelazo czy siarka). Jednak zagraża nam wyniszczenie biologiczne, podziały między ludźmi i upadek moralny. Brak poszanowania jakichkolwiek zasad, zabijanie nienarodzonych dzieci, eutanazja, narkotyki, pornografia, wyszydzanie Kościoła, tradycji i historii narodu czy próba zerwania z jej 1000-letnią kulturą i tradycją, a to przecież jest gwarant naszej tożsamości i suwerenności. Pan Jezus przypomina nam „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i żadne miasta ani dom wewnętrznie skłócony nie ostoi się" [Mt 12,25].